Verslagen of goed beslagen…?
Vorige week moesten MC Slotervaart en MC IJsselmeerziekenhuizen hun deuren sluiten. Voor personeel kwam het als donderslag bij heldere hemel. Verslagenheid alom. Verrassing ook. 10 jaar geleden was precies hetzelfde aan de hand. En ik merk dat ik er behoorlijk door aangeslagen ben. Dit soort zaken die in de krant groot uitgemeten worden, kent uiteindelijk alleen verliezers. Ik voel in mij weer het trauma van wat ik toen ervaarde. Alles waar wij zo hard voor gewerkt hadden, in moeilijke tijden (te weinig personeel, geen geld, alles blijven doen, dus veel diensten, steeds maar zoeken naar mogelijkheden toch de afdeling open te houden, want je wil het de patiënt en jezelf niet aandoen te sluiten) was in één klap afgelopen. Gelukkig bleek toen na vier maanden dat wij een doorstart konden maken. En wij gingen door met patiëntenzorg. De trieste afloop daarvan is bekend.
Gister was ik bij de boekpresentatie van Hajo Wildschut, ik heb de eer gehad er een klein stukje aan te mogen bijdragen: Integrale Geboortezorg, samen bevalt goed. Op deze bijeenkomst, met een prachtig verhaal van Denker des Vaderlands René ten Bos over dienstverlening, sprak ik natuurlijk oud-collega’s uit het Westfriesgasthuis. We hadden het over de IJsselmeerziekenhuizen, over de fusie met het Dr. J.H. Jansenziekenhuis in Emmeloord. Hoe slecht dat is gegaan. Dat bracht het verhaal naar de fusie tussen het Westfriesgasthuis en het Waterlandziekenhuis. Vanaf november wordt een start gemaakt met het verplaatsen van de verloskunde uit Purmerend naar Hoorn. Ook dat is een situatie die voor iedereen uit Purmerend heel verdrietig is. Iets achterlaten waar je al die jaren aan gewerkt hebt, je gewoontes achter je laten, het team waar je blind mee kon werken wordt een nieuw team. Onveilig voelt dat in het begin. En dat vraagt empathie aan de ‘ontvangende kant’. En perspectiefwisseling, hoe zou het zijn zelf alles achter je te laten en een soort van opnieuw te beginnen, niet altijd vanuit vrij keus.
Op de terugweg in de auto mijmerde ik nog na over de gesprekken en voelde mij heel verdrietig. Ik realiseerde mij dat faillissement en fusie life events en trauma’s kunnen zijn. Dat er een proces op gang komt wat lijkt op rouwverwerking; ontkenning, boosheid, verdriet en acceptatie. Dat je dan pas kan kijken naar wat het je opgeleverd heeft. Dat het heel moeilijk is om gaandeweg het als een soort cadeau te zien, als een mogelijkheid tot groei, als nieuwe kansen. Eigenlijk gaan we meestal in dit soort situaties in overlevingsstand, waar het gaat om ‘winnen’, zo min mogelijk weggeven.
In deze situaties helpt het om de vraag te stellen: Wat is hierin echt wezenlijk belangrijk voor mij? Of voor ons als team, voor onze patiënten? Er wordt vaak gedacht dat samenwerking tussen professionals wel tot stand komt als er vanuit de inhoud gewerkt wordt. Dat dat ons nader tot elkaar brengt. Over de inhoud zijn we het vaak wel eens. Het gaat echter over de waarden, overtuigingen en normen die elk individu meebrengt in een nieuwe situatie. Wat vind je echt belangrijk in samenwerken, kloppen deze waarden met de waarden van de nieuwe organisatie. Welk gedrag willen we van elkaar zien in de nieuwe situatie, wat is er nodig? Passen de afspraken die we maken bij de nieuwe situatie? Welk verlangen voor de toekomst hebben we in deze nieuwe situatie? Kunnen we dit vanuit empathie en nieuwsgierigheid met elkaar onderzoeken en onze aannames loslaten?
Door hier bewust mee aan de slag te gaan en hier tijd voor te nemen kan elke verandering een verbetering worden; voor jezelf, voor de patiënt, voor je team, voor de zorg. Dan word je niet verslagen, maar kom je goed beslagen ten ijs!
Wil je meer leren over wat voor jou belangrijk is: https://lemniscaap.com/
Recente reacties